Beste kijkbuiskinderen,
De winterstop heb ik altijd een zeer belachelijke uitvinding gevonden in ons Belgenland. Ik heb veel respect, voor zij die dan ook dit gebeuren in de wind slaan en zich gekleed in een thermiche plunje toch op de koersfiets wagen.
Bij het weer dat wij de afgelopen weken hebben gehad voldeed zelfs de beste technische outfit niet en nadat een Australier ons zijn frostbite had getoond en ons zijn ervaringen had verteld over de tocht van Lhasa naar Sangrila, begonnen we enigzinds te twijfelen. ( Heel veel bewondering voor Canden met een beetje googlespeurwerk te vinden op www brinkx org )
De ochtend van ons verterek in Sangrila, konden we genieten van een prachtig sneeuwlandschap. Fietsen was zo goed als onmogelijk. Er zat maar een ding op om weg te geraken uit de stad. Stapvoets en meestal met de fiets aan de hand begaven we ons naar het noorden van de stad, in de hoop een bus te kunnen nemen.
China zou China niet zijn als deze al vertrokken was. Ik was niet in staat me druk te maken, een kleine poging bezorgde me een aantal forse hartkopingengen en ademnood. ( altitude 3700 themeratuur - 7 ) Gelukkig heb je op zo een moment een partner die met een mooi toneelstuk op de proppen komt en het in haar beste Chinees weet te regelen dat de chafeur word opgebeld en de bus ommekeer maakt. Het lijkt allemaal iets van niets als ik het zo schrijf, maar het waren wellicht de zwaarste momenten uit de reis. Al duizelend de fietsen op het dak binden terweil Stien zich moest bekommeren over 10 fietszakken en dan nog een bus vol boze Chinezen. We willen het zeker niet meer overdoen.
Toppunt vanal is, dat ons verhaal hier eigenlijk nog maar net begint. Met een tussenstop van een dag in een godvergeten gat, moeten we verder richting Litang. Hoewel de bus klaarstaat om vijf uur in de alweer veel te koude en donker ochtend, krijgen we geen ticket. Gedurende een uur spelen we het zelfde toneeltje van tevoor tot uiteindelijk een Japans meisje ons uit de nood helpt. Ze koopt via menige omweg ticketten voor ons. Ik stap nog liever met ne sjaal van den Beerschot op den Bosuil binnen dan dit gebeuren nog eens te moeten overdoen.
In Litang aangekomen merken we dat het voorzakje van Stien gestolen is en dus reizen we nu verder zonder atlas of reisgids.
Even een positieve nood tussen het gebeuren. Litang is prachtig... Op 4200 meter hoogte een van de meest tot de verbeeldingspreekende oorden ooit. Wie hier ( over ) leeft is sterk. De gezichten van de mensen zowel jong als oud zijn doorleeft, maar stralen van geluk. Het klooster dat zich ten zuiden boven de stad bevindt is sprookjesachtig, de sfeer is ontroerend en het panorama schitterend. Een warm onvangst door Mr Zeng een van China's beste koks en tevens een van de meest vriendelijke en gemotiveerste engelssprekende mensen die we al zijn tegengekomen, maakt ons verblijf daar onvergetelijk. De man was zo blij en telkens hij ons zag schreeuwde hij van geluk. Wat ons eerst wat opseen leek maar naderhand een goede kwisvraag voor op de weblog is de vertaling van het woord penis. Het wordt op zijn engels uigesproken maar blijkt naderhand geen vulgaire kreet naar ons te zijn. Antwoorden zijn welkom via de comments, maar hou het proper he jongens.
Van Litang naar Chengdu is een hoofdstuk waar ik niet te lang ga over uitwijden. We zijn aan de kant gezet door de politie en moest ik mijn handen niet vol hebben gehad met fietstassen had ik waarschijnlijk een taxichaffeur zonder rijbewijs onder de sneeuw begraven, maar kom agressie leidt tot niets en mijn op zo'n momenten iets kalmere wederhelft zorgde ervoor dat we de dag daarop netjes op de bus konden stappen.
In Chendu hebben we onze fietsen voor een weekje opgeborgen en inmiddels zijn we in Lhasa om zeker te zijn van een witte kerst. Lieve medemensen we wensen jullie een zalige kerst een voorspoedig nieuwjaar vanop het dak van de wereld.
Dikke kussen Stien en Cis.