En dan nu, met de toestemming van Cis en Stien, een intermezzo van diegenen die hun stalen rosse en hare minzame duwer niet konden missen.

Na 4 maanden intens contact via mail was het toch iets totaal anders om die twee daar op een terrasje in Vientiane terug te vinden. Het was een luidruchtig en waterig weerzien, maar o zo deugddoend.

Zo raar om midden in hun Aziatisch verhaal terecht te komen. Je maakt je wel een voorstelling over hoe hun reis verloopt, je probeert zo veel mogelijk te volgen, maar kunnen zien en voelen en ruiken en smaken is nog iets totaal anders.

Het was zo leuk om aan diezelfde oever van de Mekong te zitten waarover Stien vertelde, om samen gamba’s te eten bij de volgens Cis knapste Laotiaanse in Vientiane, om in een oude bus te zitten die de bergen amper opgeraakte terwijl zij dat allemaal zelf afgetrapt hadden.
De bewondering voor wat Cis en Stien daar presteren is nog groter geworden. Hun reis is zo’n uniek gebeuren en wij mochten daar even deel van uitmaken.

Met een tuktuk die alsmaar verloren reed op zoek naar onze afspraak op Place de la Fontaine, in een smal houten bootje tussen de verlaten eilandjes op Lake Na’am, het swingen boven de rivier in Vang Vieng werd aan de heren overgelaten, het Lao Beer werd uiteindelijk toch samen genuttigd, de tempels van Luang Prabang waren dan weer meer iets voor mij terwijl Cis zich lekker liet masseren na een ‘herbal’ sauna.

En bij terugkeer werd de friendshipbridge (grens tussen Laos en Thailand) door Jeroen en Cis met de fiets overgestoken terwijl Stien en ik al uuuuren op hen zaten te wachten bij Mut Mee in Nong Khai met een heerlijke pineapple shake.

We beseffen maar al te goed dat dit het luxe stukje van hun reis was maar ’t was verdorie een heel goed stuk.
Lut en Jeroen