Weg van A !

Geachte webloggers,
We zijn jullie zeker niet vergeten. Eveneens zijn we niet van de aardbol verdwenen, of zijn er ons andere dingen overkomen.
Onze rustige dagen op Ko Chang zijn een beetje anders van start gegaan dan we hadden gepland. Aangezien we langer dan 30 dagen op Thaise bodem verbleven hadden we weer een ander stempeltje nodig in ons paspoort. Ik was er van overtuigd dat dit een administratieve formaliteit was, die we op de imigratiedienst met een paar dollar wel konden fiksen. FOUT ! Een overstay zoals dat heet kost tegenwoordig 8 dollar per dag en de tijd dat men hier losjes overging, is naar verluit voorbij. Extensions worden nog gegeven voor maximum 7 dagen en kosten 50 dollar.
Het achterpoortje staat gelukkig nog steeds open, een uurtje de grens over, niet vergeten om onderweg taxfree te shoppen en dan terug Thailand binnen. Wezijn dus bij deze ook in Cambodia geweest.

Ondertussen had Joerieke, zoals we hem noemde onze spullen bewaart. We konden in een van zijn bungalows slapen, wat me op het idee heeft gebracht ons tuinhuisje ook te gaan verhuren. ongetweifelt de goedkoopste plaats van Ko Chang, maar proper en goed van eten. Goed om even terug op adem te komen.

Stien was het stilzitten echter verleerd en ging al van de eeste dag van start met een kookcursus. Alsof dat nog niet genoeg was heeft ze zich ook ook nog 3 dagen verdiept in de geneeskundige leer van Dr zifaga.
Verder genoten we van de zon en de zee, we veruimden al snorkelend onze horizon naar de eilanden Ko Mek en Ko Saad en reden een dagje het eiland rond. Prachtig! Ondanks de vele resorts langsheen de kustlijn is Ko Chang een mooi stuk beschermde natuur.

Omdat we graag op alle markten thuis zijn, kon ook een spa'ke er niet aan ontbreken.
Een resort met zwembad ( aan zee ??? ) een honig peeling, een sesam scrubbing, pedicure,manicure en kapper... We werden gepamperd zoals dat in de thermen heet.

Proper gewassen vertrekken we naar Bangkok. Wat ik nu schrijf wordt me zeker kwalijk genomen, maar ons madam had nog graag een dagje of twee gaan shoppen.

Vele groetjes

De Klaktoerisjes

Yoew fans,

Genietend van de toeschouwers langs de kant van de weg, hebben we ons inmiddels van de Laotiaanse grens in de richting van de kust bewogen. Eigenlijk net zoiets als van de Ardennen naar de Belgische kust fietsen zoals sommige grapjurken in de comments durven beweren. Nee, nee het was andere koek! Zo'n 38 graden en de zon pal op onzen bol, en daarbij komt dan nog dat er de laatste dagen een stevige wind op kop stond.
Ons plan was om wat te gaan kamperen in de nationale parken, maar op dag 1 kwam er al niet veel van in huis. We werden ontvangen door een knappe boswachtster en sliepen in het huisje van de brandwacht. Deze bood ons een rondritje aan met de jeep. Knap (en eerlijk gezegd deed niet fietsen wel eens deugd). Van op een mooie uitkijkpost konden we het ganse gebied zien dat hier en daar aan het branden was. De security maakte zich er niet echt druk in en wij dus ook niet (of toch maar een klein beetje, en het vervolg van onze reis heeft uitgewezen dat we daar niet helemaal ongelijk in hadden). Maar onze, ('mijn', moet ik van Stien verbeteren) beenharen zijn niet afgebrand en ondertussen zijn er al enkele fikse regenbuien gevallen.
Morgen is het de koninginnenrit, nog 60 km tot op het strand en dan de boot op naar Ko Chang.
Palmbomen en parelwitte stranden, de foto's volgen zodra de reisgids van Club Med uitkomt.
Groet, Cis.

En dan nu, met de toestemming van Cis en Stien, een intermezzo van diegenen die hun stalen rosse en hare minzame duwer niet konden missen.

Na 4 maanden intens contact via mail was het toch iets totaal anders om die twee daar op een terrasje in Vientiane terug te vinden. Het was een luidruchtig en waterig weerzien, maar o zo deugddoend.

Zo raar om midden in hun Aziatisch verhaal terecht te komen. Je maakt je wel een voorstelling over hoe hun reis verloopt, je probeert zo veel mogelijk te volgen, maar kunnen zien en voelen en ruiken en smaken is nog iets totaal anders.

Het was zo leuk om aan diezelfde oever van de Mekong te zitten waarover Stien vertelde, om samen gamba’s te eten bij de volgens Cis knapste Laotiaanse in Vientiane, om in een oude bus te zitten die de bergen amper opgeraakte terwijl zij dat allemaal zelf afgetrapt hadden.
De bewondering voor wat Cis en Stien daar presteren is nog groter geworden. Hun reis is zo’n uniek gebeuren en wij mochten daar even deel van uitmaken.

Met een tuktuk die alsmaar verloren reed op zoek naar onze afspraak op Place de la Fontaine, in een smal houten bootje tussen de verlaten eilandjes op Lake Na’am, het swingen boven de rivier in Vang Vieng werd aan de heren overgelaten, het Lao Beer werd uiteindelijk toch samen genuttigd, de tempels van Luang Prabang waren dan weer meer iets voor mij terwijl Cis zich lekker liet masseren na een ‘herbal’ sauna.

En bij terugkeer werd de friendshipbridge (grens tussen Laos en Thailand) door Jeroen en Cis met de fiets overgestoken terwijl Stien en ik al uuuuren op hen zaten te wachten bij Mut Mee in Nong Khai met een heerlijke pineapple shake.

We beseffen maar al te goed dat dit het luxe stukje van hun reis was maar ’t was verdorie een heel goed stuk.
Lut en Jeroen

Beste weblogkameraden,

Nog een laatste berichtje vanuit de voormalige volksrepubliek China, alvorens wij terug naar Laos afzakken om daar in Vientiane wat familie tegen het lijf te lopen die ons niet konden missen (Stien's mama en broer).

Na een kleine 20 fietsdagen, met weinig nachtrust en veel downhill (maar evenzeer in de kuiten bijtende ups), zijn we inmiddels terug op bekend terrein. Gevlucht van het slechte weer in Chengdu, raden we iedere volgeling aan vanuit Kunming in de richting van de grens te fietsen. Nadat we ontsnapten uit de buitenwijken en industriezones van deze immense stad (ongeveer anderhalve fietsdag), konden we genieten van heerlijke smalle baantjes die ons langzaam maar zeker terug brachten naar de rode ader doorheen Zuidoost-Azië, onze oude vriend de Mekong rivier. In de veronderstelling dat alles vanzelf ging, hadden we gepland om vanuit Jing-Hong de boot te nemen naar Vientiane. Een 20-daagse all in cruise op de Nijl is echter goedkoper, en daarom hebben we besloten om de moeder der rivieren toch maar van op de wal te bewonderen. Aangezien ons visum weer bijna ten einde is moeten we ons met spoed verplaatsen naar de volgende level.

We grijpen nog snel onze laatste kans om echte namaakspullen op de kop te tikken, te genieten van het overaanbod aan eten en je niet hoeven te generen voor de nodige portie nachtlawaai. Met nog een speekske hier en daar en een gemeenschappelijk kakske met ne man of vijf zijn er toch ook vele dingen die we zullen missen.
Onze ogen zijn in China wijd opengegaan, een land zo groot als Europa dat in opmars is tegen een tempo dat zijn eigen bevolking het niet meer kan volgen. De eenvoud van zij die reeds een opmars zagen en nu rustig gehurkt een spelletje spelen of zich bezig houden met het kweken van vogeltjes. De jongeren die zich blindstaren op het westen of de kinderen die toch nog het plezier vinden om van op een platgetrapte jerrycan van de berg te roetsjen. De backpacker op de bus of de zieke broekkakker op de fiets: wie zal ons vertellen wat het beste is.... To be continued
Cis en Stien

Geachte feestneuzen! Voor ik het vergeet ook van onzentwege natuurlijk de beste wensen! Voor ons was het dit jaar nieuwjaar zonder vuurwerk, aangezien men dat hier louter gebruikt om de geesten mee af te schrikken tijdens begrafenissen. En voor de lieve vrede hier wat te bewaren, hebben we dan ook wijselijk besloten onze strijkers maar voor een andere keer te bewaren...

Wij zijn intussen terug in Chengdu, na een dikke week in Lhasa te hebben vertoefd. De treinrit van 48 uur was er weer eentje om niet snel te vergeten. Zowel onze treincoupe volgestouwd met de halve Chinese populatie, als de adembenemende uitzichten zullen ons nog lang bijblijven. Eens in Lhasa aangekomen werden we werkelijk overdonderd door alles. Leek wel een andere dimensie, het landschap en de mensen waren zoals we het in onze fantasie zelfs niet hadden kunnen voorstellen. De sfeer aan de tempels, de onvoorwaardelijke overtuiging van pelgrims en het door en door koude klimaat maakte deze week tot een onbeschrijfelijk geheel. Hoewel menige mensen ons hadden afgeraden in de winter naar deze oorden te trekken, waren wij daarentegen enorm opgelucht dat er haast geen toeristen te bespeuren waren. Lhasa bleek, in tegenstelling tot de gemiddelde Chinese stad, erg boeiend. Gewoon al wat door de kleine straatjes lopen bleek voldoende om van de ene verbazing in de andere te vallen. De Tibetaanse cultuur, met hun architectuur, hun kleding en religieuze gewoonte zijn ontzettend intrigerend. Al zouden ze toch eens moeten afstappen van die Yaks, want alles wat die beesten produceren (yakboter, melk, vlees,huidcreme,...) laat een geur achter die niets aan de verbeelding overlaat.

Tegelijkertijd is er ook wel de politieke realiteit, die hoewel men erg veel moeite doet om die voor de toeristen te verstoppen, af en toe erg ontnuchterend is. Een onschuldige atletiekwedstrijd tussen verschillende scholen, wordt bijvoorbeeld begeleid door op zijn minst 400 soldaten. We weten te weinig af van Tibet om dergelijke situaties juist te kunnen plaatsen, maar ons liet het toch met een bedreigend en angstig gevoel achter. Daarnaast werden we ook voor de eerste keer deze reis geconfronteerd met bedelaars, waaronder zeer veel erg jonge kinderen. Het was dan ook vaak schrijnend om te zien hoe Chinezen de toeristen weten te lokken in hun pseudo- 'Tibetaanse' cafeetjes en guesthouses, terwijl de echte Tibetanen vaak echt in armoede leven.

De omgeving van Lhasa verkennen zonder onze vertrouwde fiets bleek echter geen evidentie, aangezien aan alles daar wel een prijskaartje hangt om u tegen te zeggen. Bovendien bleken verschillende passen gesloten gezien de sneeuw en het gevaar van verhard ijs op de wegen. Toch hebben we verschillende zeer indrukwekkende 'uitstappen' kunnen doen. We hebben enkele kloosters bezocht, waar je op de weg daarheen de pelgrims ziet die van heinde en ver komen. Weken of maanden lang zijn ze soms onderweg, waarbij ze niet gewoon wandelen maar om de twee stappen languit op de grond gaan liggen. 's Nachts slapen ze dan in tenten aan de kant van de weg, en dat vaak bij temperaturen die wel heel ver onder het vriespunt liggen. Ons respect voor de Tibetanen groeide dan ook met de dag. Verder hebben we ook een bergmeer bezocht, waarvan het helblauwe water ingekapseld zat tussen bruin-groene bergen met in de verte een sneeuwpiek van 7000m. Hier raakt de aarde de hemel, en besef je plots dat je wel degelijk op het dak van de wereld staat. Diezelfde dag werd ons beloofd langs een hotspring te komen. Onze verwachtingen lagen niet erg hoog, wat onze verbazing des te groter maakte toen we plotseling stopte aan een buitenzwembad van 40 graden met een overweldigend zicht op de ons omringende bergen. We kunnen jullie verzekeren dat het gevoel om in bikini rond te lopen in Tibet een wel zeer vreemde gewaarwording is! En ik moet daar van Cis aan toevoegen dat de konijnen op die moment bijna door den draad zaten.

Tibet heeft zonder twijfel ons hart gestolen, wat de terugkeer naar een grijs, regenachtig en smoggend Chengdu des te harder maakte. Vandaar dat we morgen het nieuwe fietsseizoen officieel geopend verklaren en terug op ons stalen ros klimmen om de kou en regen ver achter ons te laten. Dat werd ook dringend tijd, want ondertussen zijn we allebei ziek geworden van al dat stilzitten. Dat wordt trappen dus om al die microbes uit ons lijf te krijgen.
Tasjhi dele en yakboterthee,
greetzzz,
Miss Skitters en M. to the Onastry

Tibetaanse wensvlaggetjes

Stien in de hotsprings op een hoogte van 4 300 m

Yandrok meer

Het Potala Paleis (de voormalige woonst van de Dalai Lama) in Lhasa

Een Tibetaanse man toont aan Cis hoe je ook water kan verwarmen zonder een vuurtje

Tibet vanuit de trein

Beste kijkbuiskinderen,
De winterstop heb ik altijd een zeer belachelijke uitvinding gevonden in ons Belgenland. Ik heb veel respect, voor zij die dan ook dit gebeuren in de wind slaan en zich gekleed in een thermiche plunje toch op de koersfiets wagen.
Bij het weer dat wij de afgelopen weken hebben gehad voldeed zelfs de beste technische outfit niet en nadat een Australier ons zijn frostbite had getoond en ons zijn ervaringen had verteld over de tocht van Lhasa naar Sangrila, begonnen we enigzinds te twijfelen. ( Heel veel bewondering voor Canden met een beetje googlespeurwerk te vinden op www brinkx org )
De ochtend van ons verterek in Sangrila, konden we genieten van een prachtig sneeuwlandschap. Fietsen was zo goed als onmogelijk. Er zat maar een ding op om weg te geraken uit de stad. Stapvoets en meestal met de fiets aan de hand begaven we ons naar het noorden van de stad, in de hoop een bus te kunnen nemen.
China zou China niet zijn als deze al vertrokken was. Ik was niet in staat me druk te maken, een kleine poging bezorgde me een aantal forse hartkopingengen en ademnood. ( altitude 3700 themeratuur - 7 ) Gelukkig heb je op zo een moment een partner die met een mooi toneelstuk op de proppen komt en het in haar beste Chinees weet te regelen dat de chafeur word opgebeld en de bus ommekeer maakt. Het lijkt allemaal iets van niets als ik het zo schrijf, maar het waren wellicht de zwaarste momenten uit de reis. Al duizelend de fietsen op het dak binden terweil Stien zich moest bekommeren over 10 fietszakken en dan nog een bus vol boze Chinezen. We willen het zeker niet meer overdoen.
Toppunt vanal is, dat ons verhaal hier eigenlijk nog maar net begint. Met een tussenstop van een dag in een godvergeten gat, moeten we verder richting Litang. Hoewel de bus klaarstaat om vijf uur in de alweer veel te koude en donker ochtend, krijgen we geen ticket. Gedurende een uur spelen we het zelfde toneeltje van tevoor tot uiteindelijk een Japans meisje ons uit de nood helpt. Ze koopt via menige omweg ticketten voor ons. Ik stap nog liever met ne sjaal van den Beerschot op den Bosuil binnen dan dit gebeuren nog eens te moeten overdoen.
In Litang aangekomen merken we dat het voorzakje van Stien gestolen is en dus reizen we nu verder zonder atlas of reisgids.
Even een positieve nood tussen het gebeuren. Litang is prachtig... Op 4200 meter hoogte een van de meest tot de verbeeldingspreekende oorden ooit. Wie hier ( over ) leeft is sterk. De gezichten van de mensen zowel jong als oud zijn doorleeft, maar stralen van geluk. Het klooster dat zich ten zuiden boven de stad bevindt is sprookjesachtig, de sfeer is ontroerend en het panorama schitterend. Een warm onvangst door Mr Zeng een van China's beste koks en tevens een van de meest vriendelijke en gemotiveerste engelssprekende mensen die we al zijn tegengekomen, maakt ons verblijf daar onvergetelijk. De man was zo blij en telkens hij ons zag schreeuwde hij van geluk. Wat ons eerst wat opseen leek maar naderhand een goede kwisvraag voor op de weblog is de vertaling van het woord penis. Het wordt op zijn engels uigesproken maar blijkt naderhand geen vulgaire kreet naar ons te zijn. Antwoorden zijn welkom via de comments, maar hou het proper he jongens.
Van Litang naar Chengdu is een hoofdstuk waar ik niet te lang ga over uitwijden. We zijn aan de kant gezet door de politie en moest ik mijn handen niet vol hebben gehad met fietstassen had ik waarschijnlijk een taxichaffeur zonder rijbewijs onder de sneeuw begraven, maar kom agressie leidt tot niets en mijn op zo'n momenten iets kalmere wederhelft zorgde ervoor dat we de dag daarop netjes op de bus konden stappen.
In Chendu hebben we onze fietsen voor een weekje opgeborgen en inmiddels zijn we in Lhasa om zeker te zijn van een witte kerst. Lieve medemensen we wensen jullie een zalige kerst een voorspoedig nieuwjaar vanop het dak van de wereld.
Dikke kussen Stien en Cis.